Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

αφιερωμένο....















Σ'αυτούς που δεν ήρθαν ποτε...

Σ'ολους όσους θέλησαν και δε ξεκίνησαν...σε κείνους που κάτι τους έτυχε στο δρόμο...σε κείνους που μπέρδεψαν την πυξίδα με την κατεύθυνσή τους...

Εχω μια παράξενη εμμονή στα τραγούδια με δυο πράγματα...το ένα έχει να κάνει με τους δρόμους κι οτιδήποτε έχει σχέση μ'αυτούς...και το άλλο είναι με τα γράμματα...

Αυτά τα δύο δεν ξέρω αν είναι άσχετα μεταξύ τους..αλλά για να πάρει κανείς το γράμμα που του αντιστοιχεί οπωσδήποτε πρέπει να μεσολαβήσει ένας δρόμος...νοητός ή πραγματικός...(ή ανόητος που λεω κι εγώ).

Ισως αυτό ακόμα που τα συνδέει να ναι ενα κοινό γράμμα ...πχ το Ρο....έχω επίσης μια αδυναμία στο ρ και στο λ.Αυτό με το πέρασμα του χρόνου βρήκε την εξήγηση και τη θέση του...όπως ολα βέβαια...

Αλλά ξεφεύγουμε απο το θέμα μας.Το δρόμο.
Ο δρόμος οπουδήποτε και να οδηγεί σίγουρα θα υπάρξει έστω μια στροφή,που για μένα στροφή ίσον τραγούδι άρα κάθε δρόμος είναι κι ένα τραγούδι...ή κάθε στροφή είναι ένα δρόμος,ενα μονοπάτι,μια αφορμή για σκέψη...
Ελεγα λοιπόν για όλους εκείνους που έχουν χάσει το δρόμο τους,για κείνους που μπλέχτηκαν σε σταυροδρόμια ή χάθηκαν σε αδειέξοδα.
Δύσκολο πράγμα να πάρεις μια γραμμή και να πορεύεσαι.Να πεις: "αυτό είναι...δεν έχει τίποτα άλλο".Ολο παρεκλίσσεις.Ολο ξεστρατίσματα.Γιατί να μην υπάρχει (ή υπάρχει;) ένας νοερός μίτος της Αριάδνης που να τον δένουμε στο μικρό μας δαχτυλάκι και ό,τι κι αν γίνει εμείς να ακολουθούμε το δρόμο μας;
Γιατί το μυαλό να πάει αλλού κι η καρδιά αλλού; Σαν διχασμένες προσωπικότητες περιφερόμαστε δεξιά αριστερά.Μια αποφασίζει το μυαλό,μια το συναίσθημα.Ενα βήμα εδω άλλο εκεί.
Παραπατάμε αδύναμοι να πάρουμε μια απόφαση,παρασυρμένοι απο εναν εσωτερικό τυφώνα που μας κλονίζει πέρα δώθε. Κι ούτε να χέρι να πιαστείς.,που λεει κι η Χαρούλα στο τραγούδι "Ερημοι δρόμοι".
Γι'αυτό και διάλεξα αυτό το τραγούδι για αρχή...για το πάθος που λεει το "Ελα"...η φωνή κάποιου απέναντι που μας καλεί να προχωρήσουμε...να πάρουμε επιτέλους το δρόμο...οποιονδήποτε δρόμο...μονο να σηκωθούμε..να τολμήσουμε...να πάμε.Να ανταποκριθούμε στο "έλα".
Ενα "έλα" όλο παράκληση..όλο παράπονο...όλο κενό.Κενό που μας ζητάει να το καλύψουμε.
Σήμερα κατάλαβα πως πολλές φορές...το να ρθει κάποιος που περιμένεις δεν έχει και τοση αξία.Πιο πολύ είχε η προσμονή να ρθει.Πιο πολύ είχε,η διάφανη ιδέα του ερχομού που ίπτατο στον αέρα και έμοιαζε να ναι οξυγόνο για τα πνευμόνια της χαράς.
Πιο πολύ αξία είχε εν τέλει το ότι δεν ήρθε ποτέ...όπως ποτέ δεν έρχεται κανείς...απο φόβο ή δειλία.
Γιατί αν ερχόταν...δε θα έψαχνα να βρω το δρόμο μου.Το δικό μου δρόμο...απο περιέργεια...να δω που οδηγεί....







2 σχόλια:

  1. Εισαι καταπληκτική lady!!! Συνέχισε να γράφεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άντε, Δ.. πρέπει να με γεμίσεις στίχους ! Και μετά να μου τους τραγουδήσεις... Άδειο στέκομαι το καημένο το blogάκι σου. Άντε, στρώσου λέμεεεεε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή